شعر و شاعری و زندگینامه شاعران ایرانی - کلبه شعر و مقاله و دانلود

طول ناحیه در قالب بزرگتر از حد مجاز

86/11/21
7:12 ع

دزد و قاضی

برد دزدی را سوی قاضی عسس
خلق بسیاری روان از پیش و پس

گقت، قاضی کاین خطاکاری چه بود
دزد گفت، از مردم آزاری چه سود

گفت، بد کار را بد کیفر است
گفت، بدکار از منافق بهتر است

گفت، هان بر گوی شغل خویشتن
گفت، هستم همچو قاضی راهزن

گفت آن زرها که بردستی کجاست
گفت، درهمیان(Derhamiaan) تلبیس شماست

گفت آن لعل بدخشانی چه شد
گفت، میدانم و میدانی چه شد

گفت پیش کیست آن روشن نگین
گفت، بیرون آر دست از آستین

دزدی پیدا و پنهان کار توست
مال دزدی جمله در انبار تست

تو حکم بر قلم داور میبری
می ز دیوار و تو از دیوار میبری

حد بگردن داری و حد میزنی
گر یکی باید زدن، صد میزنی

میزنم گر من ره خلق ای رفیق
در ره شرعی تو قطاع الطریق

میبرم من جامه درویش عور
تو ربا و رشوه میگیری بزور

دست من بستی برای یک گلیم
خود گرفتی خانه از دست یتیم

من ربودم موزه و طشت و نمد
تو سیه دل مدرک و حکم و سند

دزد جاهل، گر یکی ابریق برد
دزد عارف، دفتر تحقیق برد

دیده های عقل گر بینا شوند
خود فروشان زودتر رسوا شوند

دزد زر بستند و دزد دین رهید
شحنه ما را دید قاضی را ندید

من براه خود ندیدم چاه را
تو بدیدی، کج نکردی راه را

میزدی خود، پشت پا بر راستی
راستی از دیگران می خواستی

دیگر ای گندم نمای جو فروش
با ردای عجب(Ojob) عیب خود مپوش

چیره دستان می ربایند آنچه هست
میبرند آنگه ز دزد کاه دست

در دل ما حرص آلایش فزود
نیت پاکان چرا آلوده بود

دزد اگر شب، گرم یغما کردنست
دزدی حکام روز روشن است

حاجت ار ما را ز راه راست برد
دیو قاضی را به هر جا خواست برد

علیرضا

اولین دیگاه را شما بگذارید

86/11/21
7:10 ع

پروین اعتصامی

مست و هشیار

محتسب، مستی به ره دید و گریبانش گرفت
مست گفت ای دوست این پیراهن است افسار نیست

گفت: مستی زان سبب افتان و خیزان میروی
گفت: جرم راه رفتن نیست، ره هموار نیست

گفت: میباید تو را تا خانه قاضی برم
گفت: رو صبح آی قاضی نیمه شب بیدار نیست

گفت: نزدیک است والی را سرای آنجا شویم
گفت: والی از کجا در خانه خمارینست

گفت: تا داروغه را گوئیم در مسجد بخواب
گفت: مسجد خوابگاه مردم بدکار نیست

گفت: دیناری بده پنهان و خود را وارهان
گفت: کار شرع، کار درهم و دینار نیست

گفت: از بهر غرامت جامه ات بیرون کنم
گفت: پوسیدست، جز نقشی ز پود و تار نیست

گفت: آگه نیستی کز سر در افتادت کلاه
گفت: در سر عقل باید، بی کلاهی عار نیست

گفت: می بسیار خوردی زان چنین بیخود شدی
گفت: ای بیهوده گو، حرف کم و بسیار نیست

گفت: باید حد زند هشیار مردم مست را
گفت: هشیاری بیار، اینجا کسی هشیار نیست

علیرضا

اولین دیگاه را شما بگذارید

86/11/21
7:9 ع

پروین اعتصامی

صاعقه ی ما ستم اغنیاست

بـــرزگـــــری پنــــد بـه فـــرزند داد کای پسراین پیشه پس از من تراست
مدّت مــــا جملـه بـه محنت گذشت نوبت خـون خوردن و رنج شماست

کشت آنجا کن کـه نسیم ونمی است خرّمی مزرعــــه ز آب و هـــــــواست
دولــــت نــوروزی نپـــــــاید بســــــی حملــه و تــاراج خـــزان در قفـآست

هــر چه کنی کشـت همــــان کنــــی کار بد و نیک چـو کــوه وصــداسـت
سبزه بـه هر جا کـه روید خوش است رونق باغ از گل و بـرگ و گیـاســت

تجربــه می بایـدت اول نــه کــــــار صاعقه ی درمــوسـم خــرمن بـلاست
گفت چنیـــن کـه ای پدر نیـــــک رأی صاعقه ی مـــا ســـــــتم اغنیا ســت

پیشه ی آنـان همــه آرام و خــواب قسمــت مـا درد و غــــم و ابتـــلاست
دولــت و آســایـش و اقبــــال و جــــاه گــر حـق آن هاست حـق مـا کجاست

قوّت ،بخـــوناب جگـــر می خوریم روزی ِ مــــا د ر دهــن اژدهــــــاســت
حـاصـــــل مـا را دگــــران مـــی برنـــد قــامت دهقـــان بـجــــوانی دو تاست

سفره ی مـاازخورش ونان تهیست درده مـا بـــــس شــــــکم ناشتــاســت
گر نبــود روغـن و گـاهـی چــــــــراغ خــانـه مـاکی همــــه شب روشناست

زیـن همــه گنــج و زملــک جهــان آنچه که مــاراسـت همیــن بـوریاسـت
خــرقه ی درویــــــش زدر مـاندگـــــی گـاه لحـاف اســـــــت وزمـان عباست

در عـوض رنـج و ســـــزای عمــل آنچــــه رعیــــت شنـود نـاســــزاسـت
چنــد شــود بارکــــــــــــــش ایـن وآن زارع بــدبخت مگــــــــــر چـارپــاست

کارضعیفان زچـه روبی رونق است خــون فقیــران زچــه روبی بهــاست
عـدل چــه افتاد کــه منسوخ شــــــــد رحمــت و انصــاف چـرا کیمیاســــــت

آن کــه چــو مــا ســـــوخته ازآفتاب چشـــم ودلش راچه فروغ و ضیاست
پیـــــــر جهاندیـــد بخنـــــدید کـــایـن قصّــه ی زوراســـت نـه کار قضاست

مـردمی و عـدل و مســــاوات نیست زان ستــــــــم وجـور وتعدی رواست
گشتــــه حـق کـارگـــــران پــایمــــال بـــرصفــت غلّــــه کـه در آسیــــاست

رشـوه نه ما را کــه بـه قـاضی دهیم خـدمـت ایــن قـوم بـه روی وریاست
نبـض تهی دســت نگیـــرد طبیـــــب درد فقیـــر ای پســـرک بی دواســــت

مــا فقـرا از همـــــــــــه بیگــانه ایـم مــــردغنـــــی بـاهمــه کس آشناست
آن کـه سحــــــر حـامی اسـت و دیـن اشــک یتیمـانـــــش گه شــب غذاست

هــر کـــه پشیـــزی بگدایـــی دهــــد در طلـــب و نیّــــت عمـــری دعاست
تیـــره دلان را چــه غـــم تیر گیســت بـی خبران را چــه خبـــر از خداست

علیرضا

اولین دیگاه را شما بگذارید

86/11/21
7:5 ع

پروین اعتصامی

تیره بخت.

دختری خرد شکایت سر کرد
که مرا حادثه بی مادر کرد

دیگری آمد و در خانه نشست
صحبت از رسم و ره دیگر کرد

موزه ی سرخ مرا دور فکند
جامه ی مادر من در بر کرد

یاره و طوق زر من بفروخت
خود گلوبند ز سیم و زر کرد

سوخت انگشت من از آتش و آب
او به انگشت خود انگشتر کرد

دختر خویش به مکتب بسپرد
نام من ، کودن و بی مشعر کرد

به سخن گفتن من خرده گرفت
روز و شب در دل من نشتر کرد

هر چه من خسته و کاهیده شدم
او جفا و ستم افزون تر کرد

اشک خونین مرا دید و همی
خنده ها با پسر و دختر کرد

هر دو را دوش به مهمانی برد
هر دو را غرق زر و زیور کرد

آن گلوبند گهر را چون دید
دیده در دامن من ، گوهر کرد

نزد من دختر خود را بوسید
بوسه اش کار دو صد خنجر کرد

عیب من گفت همه نزد پدر
عیب جوییش مرا مضطر کرد

همه ناراستی و تهمت بود
هر گو اهی که در این محضر کرد

هر که بد کرد بد اندیش سپهر
کار او از همه کس بهتر کرد

تا نبیند پدرم روی مرا
دست بگرفت و به کوی، اندر کرد

شب به جارو و رفویم بگماشت
روزم آواره ی بام و در کرد

پدر از درد من آگاه نشد
هر چه او گفت ز من ، باور کرد

چرخ را عادت دیرین این بود
که به افتاده نظر کمتر کرد

مادرم مرد و مرا در یم دهر
چو یکی کشتی بی لنگر کرد

آسمان خرمن امید مرا
ز یکی صاعقه ، خاکستر کرد

چه حکایت کنم از ساقی بخت
که چو خونابه در این ساغر کرد

مادرم بال و پرم بود و شکست
مرغ پرواز به بال و پر کرد

من سیه روز نبودم ز ازل
هر چه کرد ، این فلک اخضر کرد

علیرضا

اولین دیگاه را شما بگذارید

86/11/21
7:4 ع

پروین

تهیدست.

دختری خرد به مهمانی رفت
در صف دخترکی چند خزید

آن یک افگنده بر ابروی گره
وین یکی جامه به یک سوی کشید

این یکی وصله زانوش بنمود
وان به پیراهن تنگش خندید

آن ز ژولیدگی مویش گفت
وین ز بیرنگی رویش پرسید

گر چه آهسته سخن می گفتند
همه را گوش فرا داد و شنید

گفت: خندید به افتاده ، سپهر
زان شما نیز به من می خندید؟

ز که رنجد دل فرسوده من
باید از گردش گیتی رنجید

چه شکایت کنم از طعنه خلق
به من از دهر رسید آنچه رسید

نیستید آگه ازین زخم ، از آنک
مار ادبار ، شما را نگزید

درزی مفلس و منعم نه یکی است
فقر از بهر من این جامه برید

مادرم دست بشست از هستی
دست شفقت بر سر من نکشید

شانه ی موی من ، انگشت من است
هیچکس شانه برایم نخرید

تلخ بود آنچه به من نوشاندند
می تقدیر ، بباید نوشید

خوش بود بازی اطفال ولیک
هیچ طفلیم به بازی نگزید

بهره از کودکی آن طفل چه برد؟
که نه خندید و نه جست و نه دوید

جامه ی سبز مرا بند گسست
موزه سرخ مرا ، رنگ پرید

جامه عید نکردم در بر
سوی گرمابه نرفتم ، شب عید

این ره و رسم قدیم فلک است
که توانگر ز تهیدست برید

خیره از من نرمیدید شما
هر که آفت زده ای دید رمید

به نوید و به نوا طفل خوشست
من چه دارم ز نوا و ز نوید

کس به رویم در شادی نگشود
آنکه در بست ، نهان کرد کلید

دوش تا صبح توانگر بودم
زان گهر ها که ز چشمم غلطید

مادری بوسه به دختر می داد
کاش این درد به دل می گنجید

من کجا بوسه ی مادر دیدم
اشک بود آنکه ز رویم بوسید

خرم آن طفل که بودش مادر
روشن آن دیده که رویش می دید

مادرم گوهر من بود ز دهر
زاغ گیتی ، گهرم را دزدید

علیرضا

نظر()

مشخصات مدیر وبلاگ

علیرضا[54]