دیوان شهریار - کلبه شعر و مقاله و دانلود

86/11/23
5:32 ع

1	وای چه خسته می کند تنگی این قفس مرا
2	جوانی حسرتا با من وداع جاودانی کرد
3	ستایش مر خدا را شاید و شکر و سپاس او را
4	گشودی چشم در چشم من و رفتی به خواب اصغر
5	روی در کعبه این کاخ کبود آمده ایم
6	دلم جواب بلی می دهد صلای تو را
7	نامه زد بوم از خراسانم که گلشن نیز رفت
8	ای خدا هر خبری می شنویم
9	فـَرخا چونی و چون می چرخدت ایام عمر
10	نگاهی کرده در آفاق و ماهی کرده ام پیدا
11	دوستانم ناخلف انگاشتند
12	دلها که آرزوی امام رضا کنند
13	هرکه نه در سایه ایمان شود
14	ای کعبه دری باز به روی دل ما کن
15	کوره ی عشق بیفروز که کانون باشی
16	چه جای سر اگر سرور نباشد
17	خبر وای به سر وقت من آمد شب دوش
18	آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا
19	تا هستم ای رفیق ندانی که کیستم
20	آن را که خواندی ای دل غافل حبیب من
21	قمار عاشقان بُردی ندارد از نَـداران پرس
22	تا باد صبا کوی تو اش دسترس افتاد
23	ای فلک خون دل از خوان تو نان، ما را بس
24	شب است و چشم من و شمع اشک بارانند
25	چند بارد غم دنیا به تن تنهایی
26	الا ای نوگل رعنا که رَشک شاخ شمشادی
27	تا که از طارم میخانه نشان خواهد بود
28	باز پیرانه سرم عشق تو در یاد آمد
29	آوخ آن وحشی غزال دل شکار از من رمید
30	شب است و چشم به راه ستاره ی سحرم
31	یارب آن یوسف گمگشده به من باز رسان
32	ابدیت که به هر جلوه تجلا می کرد
33	ستون عرش خدا قائم از قیام محمد
34	نیما! غم دل گو که غریبانه بگرییم
35	هنوز هست به گوشم صدای سبحانی
36	گذار آرد مه من گاه گه از اشتباه اینجا
37	ماندم به چمن شب شد و مهتاب برآمد
38	در دیاری که در او نیست کسی یار کسی
39	بهار آمد و فرخ فرح، فراز آورد
40	بنال ای نی که من غم دارم امشب
41	مرا هر گه بهار آید به خاطر یاد یار آرد
42	به دوش ِ دل ز غم عشق بارها دارم
43	نفسی داشتم و ناله و شیون کردم
44	ماه من! چهره برافروز که آمد شب عید
45	ریختم با نوجوانی باز طرح زندگانی
46	سر بر آرید حریفان که سبویی بزنیم
47	مرا ندیده برفتی، ندیده ام بگرفتی
48	صحنه آفاق چون تو ماه ندارد
49	تا نپنداری که من سر پیچم از پیمان پیر
50	سری به سینه خود تا صفا توانی یافت
51	دامن مکش به ناز، که هجران کشیده ام
52	آسمان خود خبر از عالم درویشان است
53	تا جلوه کرد طلعت ساقی به جام ما
54	سر خوش آنان که سر خیره به خمخانه زدند
55	منم که شعر و تغزل پناهگاه من است
56	رقیبت گر هنر هم دزدد از من، من نخواهد شد
57	بود آیا که در صلح وصفا بگشایند
58	همدمان یارب کجا رفتند و یاران را چه شد
59	آنان که سرمه از رد ِ پای شما کنند
60	علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را
61	گر گوش مال عشق نبودی به ساز من
62	آمد بهار و لاله شد از ژاله پر ز می
63	کوی میخانه ما آب و هوایی دارد
64	رو به هر قبله که کردم، صنما سوی تو بود
65	خیز تا خیمه ی عزلت به خرابات بریم
66	هر رایت از تو دیدم بود از بلندی آیت
67	از غم جدا مشو که غنا می دهد به دل
68	چشم و ابروی تو تا تیر و کمانی دارد
69	اسم اعظم باز گردد با سلیمان غم مخور
70	نه غمی می رود و نی هوسی می آید
71	نه از این ورطه نجاتی که کناری گیرند
72	تا بود خون جگر خوان جهان این همه نیست
73	باغ ها خلوت و خالی است کجایی بلبل
74	به تودیع تو جان می خواهد از تن شد جدا حافظ
75	رسیدم در تو و دستت ز دامن برنمی دارم
76	ای صبا با تو چه گفتند که خاموش شدی
77	محرم آمد و نو کرد درد و داغ حسین
78	سالها دخمه ی خود ظلمت زندان کردم
79	ماهم که هاله ای به رخ از دود آهش است
80	کس نیست در این گوشه فراموش تر از من
81	پرتو ذات ازل را دو جهان ذراتند
82	کاش پیوسته گل و سبزه وصحرا باشد
83	در بهاران سری از خاک برون آوردن
84	الا ای هدهد تخت سلیمان
85	مستمندم بسته ی زنجیر و زندان، یا علی
86	گران سِـیرش مبین قاصد که بی پایان بود راهش
87	ره گشودم در دل از بیگانگی با آشنایی
88	عجب پایی گریزان دارد این عمر
89	ای تو دیوانه که هر بیتش یکی دنیا غزل
90	ندانم این جهان یا آن جهان به
91	عمر بگذشت به کوچیدن ایامی چند
92	بگشا بر رخ می خواره دَری بهتر از این
93	ای گل به شکر آنکه در این بوستان گلی
94	شب به هم درشکند زلف چلیـپایی را
95	اگر خورشید شد خاموش ماه و اختری هم هست
96	شیعیان دیگر هوای نینوا دارد حسین
97	عجین تن نِـیی کز ماء و تینی
98	زندگی خسته کند گر همه یکسان گذرد
99	در قفسم حوصله سر می رود
100	جهان من همه آیینه و عشق است آیینم
101	هر دمم دیده به دیدار عزیزی بگشاید
102	سِـر سودای تو در هیچ سری نیست که نیست
103	هدهد بیا به شهر صبا می فرستمت
104	با تو گر عشق ندادند گناه من نیست
105	از من چه طالعی است که با این شتاب عمر
106	تسلیم شو که حکم قضا می توان شنید
107	عاشقی درد است و درمان نیز هم
108	آنجا که به شمشیر جفای تو بمیرم
109	چه گزارشی است یارب به تغنی نوایی
110	نه عقلی و نه ادراکی و من خود خاک و خاشاکی
111	آفتاب تو ام از روزن دل می تابد
112	پاشو ای مست که دنیا همه دیوانه ی توست
113	از این شیطان که من دیدم ، کسی جان در نخواهد برد
114	پیمانه الستم پیموده شور ومستی
115	داغ یارانم به جان تازد که یاران را چه شد
116	آفرینش کتاب حکمت اوست
117	حافظا باز از تو استدعای همت می کنم
118	بی تو ای دل نکند لاله به بار آمده باشد
119	تویی که جوهر جانی و جان هر دو جهانی
120	گفتی تو هم به مجلس اغیار می روی
121	ای هدهد از سریر سلیمان ما بگو
122	درس عشقی که شد از عهد دبستان از بر
123	گل و شمعم به مزار دل خونین آمد
124	دوشم چه خواب خوش که شب غم سر آمدی
125	از متن جمال تو کجا دیده شود سیر
126	زدی حلقه ام بر در آشنایی
127	تنیده دور و بر جان من طناب تنم
128	عشق باز آی که جانی به تنم باز آید
129	گلچین که آمد ای گل من در چمن نباشم
130	سلطان قضا صولتی از سلطنت اوست
131	برداشت پرده شمعم و پروانه پر گرفت
132	سبوکشان که به ظلمات عشق خضر رهند
133	چند بیداد کنی دادم کن
134	ای آفتاب هاله ای از روی ماه تو
135	شب چراغ خلوت شب زنده دارانم چو شمع
136	هاتفم زیر لبی گاه صدا می گوید
137	بجهیم از خود و در جبهه بجوییم خدا را
138	ای بر سریر ملک ازل تا ابد خدا
139	سعدیا! از باب عشقت در گلستان آمدیم
140	عمر دنیا به سر آمد که صبا می میرد
141	مهرش افزود که از ماه رخش کاسته بود
142	ز من بر گشته روی کار جانا
143	از متن جمال تو کجا دیده شود سیر
144	به صحراهای وحشی می چمد آهو وشی تنها
145	زندگانیم و زمین زندان ماست
146	سزای همت خود سر نمی نهم به سجود
147	ولی که داده خدایش به وصل خویش وسایل
148	ارمغان آمد و پیغام وحیدم در داد
149	گر دل شکستگان بنوازند نای عمر
150	بار بگذارد ولی هرگز نکاهد بار ِ مادر
151	کوره هم خاموش و ما سرکوب و سندانی هنوز
152	چه دریایی است میلاد عظیم نیمه ی شعبان
153	رمضان سایه ی مهر از سر ما می گیرد
154	تا جلوه می کنی به چمن، سروی و گلی
155	چه بودی ارهمه کس درس ِ خود، روان بودی
156	من دگر سوی چمن هم سر پروازم نیست
157	جوانی شمع ره کردم که جویم زندگانی را
158	سیل است و شبانگاه و جهان غرقه در آب است
159	به میلیون سالها پرواز نوری آسمان پرّان
160	نشان هاست مرد خدا را ولیـِکن
161	سحابه بود و سخن از اصول دین و فروع
162	ز دانش بود آدمی ناگزیر
163	دم به دم زنده از آنیم که دم زنده از اوست
164	خدای خویشتن بشناس و بس کن